Nowy ŻBiK!

Wygląd i cechy charakterystyczne

Żbik europejski to niewielki dziki kot, często mylony z kotem domowym ze względu na podobny wygląd. Żbiki mają jednak bardziej masywne ciało i krótszy ogon, zakończony charakterystycznymi czarnymi pierścieniami. Ich futro jest gęste i miękkie, zwykle w odcieniach szaro-brązowych z pręgami.

Pierwsze wzmianki

Żbik europejski  (Felis silvestris) – gatunek drapieżnego ssaka z podrodziny kotów. Po raz pierwszy opisany przez Karola Linneusza w 1758 roku.

Parametry techniczne (samiec)

– długość ciała (bez ogona) 54,7–65,5 cm
– długość ogona 27,6–32,6 cm
– masa ciała 3,77–7,26 kg
– sierść gęsta i długa jest barwy żółtawoszarej w ciemne pręgi
–  powyżej opuszek, na tylnych kończynach czarne plamy.
Samice są troszkę drobniejsze.

Występowanie

Żbik europejski – występuje na terenie Europy na wschód do Karpat i rzeki Dniepr na północ od Morza Czarnego, włącznie ze Szkocją, Sycylią i Kretą.

Żbiki są zwierzętami samotnymi i terytorialnymi. Zamieszkują gęste lasy obszarów górskich. Najlepiej czują się na skraju kompleksów leśnych. Znajdują schronienie wśród drzew, a polują na terenach otwartych: łąkach, śródleśnych polanach, na polach.

Pożywienie

Żbiki żywią się: ptakami, rybami, żabami, małymi ssakami, w tym gryzoniami, młodymi sarnami, jeleniami i jagniętami, czasem polują też na owady. Polują tylko na ziemi nad ranem i o zmierzchu. Ich umiejętność cichego poruszania się i doskonały wzrok oraz słuch czynią z nich skutecznych myśliwych.

Ochrona

W 1980 roku żbik został wpisany do aneksu II konwencji berneńskiej i w wielu krajach wprowadzono ograniczenia mające służyć ochronie tych kotów.

W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej. Szacuje się, że w Polsce we wschodniej części Karpat żyje nie więcej niż 200 żbików.